Planning, prayers, dorpen en donaties

Inmiddels ben ik ruim over de helft van mijn tijd hier en man, man, man, wat gaat dat snel! Ik ben nu eigenlijk al aan het aftellen en de Ghanese zaken die echt mee naar huis moeten aan het verzamelen. Ik ben hier nog maar iets langer dan een maand en dat klinkt op de een of andere manier als heel weinig. Tijdens mijn eerste maand hier heb ik al zoveel dingen gedaan dat ik daarna bang was dat het niet spannend/ leuk zou blijven.. Maar niets is minder waar. De weken vliegen voorbij en aangezien we nu ook drie dagen in de week bijlessen geven aan de oudere klassen voor rekenen, zorgt dat voor de nodige planning rondom m'n eigen zaakjes. We willen bijvoorbeeld graag nog een keer naar town lopen met de vrijwilligers die er nu zijn. Normaal gesproken nemen we een taxi, maar ik vind dat je ook een keer gelopen moet hebben.. De wandeling zal een ruim uur duren en zal 's ochtends moeten gebeuren, want mij krijg je na de lunch de zon niet in! Het is hier nu overdag rond de 40 graden en hoe dichter we bij maart komen, hoe warmer het zal worden (en ik vind het nu al bijna niet om uit te houden).

Anyway.. Twee van de vrijwilligers hebben nog maar twee weken en het plannen van de wandeling is een hele uitdaging.. Iedereen heeft wel wat 's ochtends.. Ik ga me bijna afvragen of we nog wel aan onze citroenen, gember e.d. kunnen komen en of we de taylor ooit nog zullen zien om dingen te laten maken :p. Ach.. Met een beetje planning moet het lukken.

De afgelopen tijd heb ik kennis gemaakt met wat het kan betekenen om Christen te zijn in Ghana. Tijdens de prayers zijn verschillende dames in trance geraakt. In Nederland heb ik al over dit fenomeen gehoord, maar ik kon me er weinig bij voorstellen. Inmiddels zijn al mijn vraagtekens weg.. Of tenminste.. Het zijn er eigenlijk alleen maar meer XD. Ik weet nu hoe het eruit ziet als iemand in trance raakt en geloof me.. Fijn is anders. Wanneer er persoonlijk voor iemand gebeden wordt die erg open staat voor spiritualiteit dan kan het voorkomen dat iemand 'in the spirit' raakt. Dit gaat gepaard met hele heftige bewegingen, schokken en dat soort dingen. Vaak zijn het vrouwen die deze gevoeligheid hebben. Wanneer je uit een trance komt weet je niks meer van wat er gebeurd is. Een van de dames heeft een keer zo hard met haar hoofd tegen de muur geslagen dat er een gat in de muur ontstond.. Achteraf wist ze nergens iets van en had ze ook nergens last van.. Bizar idee als je het mij vraagt.

Toen ik hierheen kwam had ik niet het idee dat ik dit soort dingen zou kunnen geloven. Nog steeds heerst er een vorm van twijfel over de spirituele zaken hier. Je zou het beter kunnen beschrijven als onbegrip.. Want dat er iets gebeurt is mij wel duidelijk, wat en hoe zal ik alleen nooit begrijpen ben ik bang. De afgelopen twee weken zijn er veel toevalligheden geweest die mij hebben doen beseffen dat er meer speelt dan ik kan/ wil zien. Waarschijnlijk hebben jullie wel gehoord van het busongeluk met de bus richting Tamale. Door een botsing met een vrachtwagen zijn veel mensen om het leven gekomen. Eén van de mama's zou die dag op reis zijn geweest naar het noorden met haar broer. De pastor die de prayers leidt heeft haar een week eerder afgeraden op reis te gaan omdat hij veel bloed zag op haar reis. Ik geloofde er niet zo in en luisterde gewoon. De mama heeft zijn raad echter serieus genomen en heeft gewacht met haar reis. Haar broer is ondanks haar advies om te wachten wel vast vooruit gegaan en zat in de betreffende bus. Helaas heeft hij het niet overleefd. Ik ben blij dat zij het advies heeft opgevolgd, maar vind het een bizar idee dat zij eigenlijk ook in die bus had moeten zitten..
Dit is één voorbeeld van een toevalligheid die wellicht geen toevalligheid was, maar waarvan ik (nog) niet begrijp wat het dan wel is.. Het gaat me niet lukken om in mijn aankomende tijd hier deze mysteries te ontrafelen, maar ik vind het wel interessant om het mee te maken.

Dan.. Een positiever bericht. We zijn nu twee keer naar een huttendorp geweest op ongeveer drie kwartier rijden afstand van hier. Hanukkah is voor Afrikaanse begrippen erg luxe en als vrijwilliger, maar ook als kind, mag je hier niet klagen over de omstandigheden. Ik heb daar echter gezien hoe het ook anders kan. Onderweg naar het noorden om Mole te bezoeken ben ik al langs veel lemen huisjes en hutjes gereden waarvan je je bijna niet kan voorstellen dat mensen daar wonen. Nu ik zo'n dorp van dichtbij heb gezien is het iets meer beeldend geworden. Ik zal nooit meer klagen over een kleine slaapkamer.. Een huisje in het dorp is net een slag groter dan mijn slaapkamer en binnenin is het leef- en slaapgedeelte en de (soort van) keuken. Het is geen volwaardige keuken, want koken gebeurt buiten. Net als leven eigenlijk.. Dat maakt dat het leef- slaapgedeelte ook een soort van opslag is. De deuren zijn gordijntjes en dit lijkt in het dorp ook de enige vorm van privacy te zijn. Men heeft ook geen badkamer of was gedeelte, wassen doe je in de bosjes en als je bang bent dat iemand kijkt dan was je jezelf in het donker (hoe praktisch wil je het hebben). De mensen redden zich echter wel prima en komen erg vrolijk en vriendelijk over. Ze spreken nagenoeg geen Engels, dus alle communicatie moet verlopen via Moses (de eigenaar van het kindertehuis die ons heeft meegenomen naar het dorp). Ik vind het jammer dat ik niet kan spreken met deze mensen, één op één kan je toch andere dingen bespreken dan via een tolk. Hoe dan ook zal ik het ermee moeten doen en daarnaast zitten deze mensen vast niet te wachten op mijn westers georiënteerde vragen.. Voor hen werkt deze manier van leven en ze verdienen hiermee mijn volle respect.

Binnenkort gaan we terug naar het dorp en zullen we spullen voor de school meenemen als donatie. Op dit moment bestaat de school uit lage muren met een rieten dak erop. Tussen de klaslokalen staan geen muren, slechts een schoolbord. Het is tijdens lesuren dus erg roemourig. Hier kunnen we helaas niet veel in betekenen, dat zou een te grote onderneming zijn. Op dit moment wordt er wel een nieuwe school gebouwd. Zo eentje met muren.. Voor de kinderen zal dit een hoop rust geven, al vind ik het nu al heel wat dat ze uberhaupt les krijgen. Heel gaaf om te zien. We zullen wat leer- en lesmateriaal sponsoren om de lokalen wat op te fleuren en we gaan op zoek naar genoeg pennen en potloden. Hopelijk kunnen ze daar weer een tijdje mee vooruit. Ook schriften zijn hier welkom, dus daar gaan we ook de lokale winkeltjes voor leeg kopen. Op die manier ondersteunen we niet alleen de mensen van het dorp, maar ook de lokale verkopers. Dubbele winst dus.

Voordat ik wegging heb ik geld opgehaald wat ik hier zou gebruiken voor donaties op Hanukkah. De helft van het geld is naar luiers gegaan, deze zijn hier in verhouding tot Nederland duur en er is daarom een chronisch tekort aan (op Hanukkah worden er ongeveer 35 per dag gebruikt). Verder heb ik samen met een andere vrijwilliger een uitgebreide maaltijd voor de kinderen en mama's mogelijk gemaakt. Ook heb ik (samen met weer een andere vrijwilliger) tafelzeilen gekocht voor de artclassroom, zodat de tafels gespaard worden tijdens verf- of plakopdrachten. Tot slot heb ik de medische post voorzien van veel watten om wonden schoon te maken en extra doekjes en theedoeken om hygiënischer te werk te kunnen gaan. Het geld is nog lang niet op en de aankomende maand zal ik het verdelen over dingen die belangrijk zijn in het kindertehuis en redelijk duur in aanschaf. Tot zover bedank ik iedereen voor de donaties en ik houd jullie op de hoogte over de sponsoringen! Het geld wat eventueel overblijft zal ik teruggeven aan de eigenaren van het kindertehuis, zodat zij het goed kunnen besteden.

En nu: op naar artclass! Enjoy your day :) x