Senya and sickness

Inmiddels ben ik lang en breed terug in Sunyani. De reis naar Senya verliep goed, maar niet vlekkeloos. Ik denk dat ik bij de verkeerde halte uit ben gestapt.. Volgens mn medereizigers was dit t slimste om te doen aangezien het tro tro station dichtbij zou zijn. Misschien hadden ze daar achteraf ook wel gelijk in, maar ik stapte uit de bus middenin het grote Accra, zonder een idee van waar ik naartoe moest. Ik bleek een soort zesbaans weg over te moeten steken naar een trap die me verder zou leiden naar het tro tro station. Gelukkig was ik niet de enige die over wilde steken en kon ik gebruikmaken van meerdere 'meeloopghanezen'. Ideaal, die mensen! Eenmaal bovenaan de trap bleek ik nog een heel eind door te moeten lopen. Alle mensen aan wie ik de weg heb gevraagd hebben me netjes de goede kant op gestuurd, maar t voelt heel gek om op zoek te zijn naar iets waarvan je niet weet hoe het eruit zou moeten zien.. Extra vragen stellen leek me hiervoor een goede oplossing en die werkte dan ook.

Ik heb het idee dat de mensen in Accra meer aandacht vragen van obruni's (blanken). Ik kan de keren niet tellen dat ik ben uitgenodigd om even een praatje te komen maken. Ik ben niet op de uitnodigingen ingegaan en bleef gefocused op mijn doel: het tro tro station.
En wat een station was dat.. Ongeveer 100 uit de kluiten gewassen, afgetrapte minivans wachtte me op achter een muurtje (daarom was t ook zo moeilijk te vinden denk ik). Daar begon uitdaging 2.. Zoek de tro tro.. Ik moest naar Kasoa en daar zou een busje heen gaan. mensen hebben me aangewezen welke richting ik op moest lopen, maar door de wirwar van voertuigen was ik bang dat ik er allang voorbij gelopen was. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een schreeuwende Ghanees die alsmaar "Kasoa, Kasoa, Kasoa" riep. Ten eerste was ik blij dat ik 'm kon verstaan.. Maar het feit dat hij de plaats noemde die ik zocht maakte me helemaal gelukkig. Na een half uurtje wachten tot ons bakbeest vol was zijn we doorgereden naar Akosi. Daar mocht ik mn volgende tro tro zoeken. Dit ging echter verrassend snel en voor ik het wist zat ik in de shared taxi naar Senya Beraku en zag ik de dames met wie ik had afgesproken.

Grappig dat de reis van Accra naar Senya ongeveer 2 uur geduurd heeft, maar me maar ongeveer 6 cedi heeft gekost (€1,50). Tro tro's en shared taxi's zijn niet de meest luxe manier van vervoer, maar goedkoop is het zeker!

Ik heb een gezellige vier dagen gehad met de dames in Senya. Het terrein van het kindertehuis is groter en er zitten meer kinderen (ongeveer 60) dan op Hanukkah. De omstandigheden van de kinderen zijn redelijk. Het terrein is minder gestructureerd, maar aan benodigdheden komen ze in principe niks te kort. De manier van afvalopslag maakte wel indruk. Het afval ligt achterop het terrein op een geïmproviseerde hoop. Alles ligt ertussen, van privé materialen van de dames vrijwilligers, tot glas, babypoep en andere zaken. De kinderen hebben er ten alle tijden toegang tot. Zo zat een van de baby's met een stuk gebroken glas in z'n handen op 't potje. Top verhaal. Maar goed, ik denk dat dit het beste werkt voor hen.. Het afval ligt in ieder geval op één plek, dat is al heel wat als je sommige straten hier ziet.. De stapel wordt zo nu en dan verbrand, maar de kinderen begrijpen als vanzelf dat ze er dan niet bij in de buurt moeten komen. Dat is dan wel weer mooi aan de kinderen hier. Ze begrijpen over het algemeen heel goed wat gevaarlijk speelgoed is en wat niet. Ze leren dan ook van een harde leerschool als het een keer fout gaat.

De een na laatste dag zijn we naar het sun flower resort geweest, op ongeveer een kwartier rijden afstand van het kindertehuis. M'n eerste keer strand dus! Het was heel mooi en niet belachelijk warm. Slecht voor de tan, maar prima voor de sfeer :p. Heerlijk gedineert bij het restaurantje, om vervolgens weer naar huis te gaan.

Ergens onderweg blijkt er toch iets fout gegaan te zijn. Eén van de andere dames en ik zijn ontzettend ziek geworden de dag daarna. Het begon 's ochtends met een beetje misselijkheid en eindigde met een middag, avond en nacht op het toilet. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest en heb niet eerder zo sterk verlangt naar huis.. Ik wilde in ieder geval weer graag naar Sunyani om in m'n Ghanese 'thuis' te zijn. Op de een of andere manier voelde dat toch beter. De volgende dag voelde ik me te goed om in bed te blijven, maar te slecht om nog iets te betekenen in het kindertehuis. Ik heb ervoor gekozen terug te reizen naar Sunyani. Dat is dan ook allemaal goed gegaan, maar ik heb niet meer gekozen voor de goedkope, houterige tro tro.. Ik heb een taxi gepakt.. Dat kostte me uiteindelijk ook maar €20.. Dus ik klaag nog steeds niet.

Onderweg heb ik een vrijwilligster opgezocht die toevallig die dag ook naar Hanukkah zou reizen. Dat maakt de busrit van 8 uur toch iets fijner en gezelliger. Ik was ontzettend blij om weer 'thuis' te zijn en ook om weer een soort van beter te zijn. Langzaam maar zeker ben ik weer de oude geworden.

Ik zal later schrijven over de weken na mijn reis, want ook de afgelopen tijd heb ik een aantal opvallende dingen meegemaakt. Voor nu lijkt het me echter wel genoeg geweest.. Ik zoek mn koude kraantje op en daarna lijkt slapen een ontzettend fijn plan! Morgen moet t hele Hanukkah gezelschap weer naar school en geven we artclasses.. Ik moet er wel een beetje bij zijn dus :p

X