Nog maar even....

Mijn laatste dagen in Hanukkah zijn nu officieel begonnen. Vrijdag zal mijn 'Goodbye party' zijn. Zaterdag reis ik met twee andere vrijwilligers af naar Cape Coast om te verblijven in Ko-Sa beach voor de laatste vijf dagen. Even lekker toeristje spelen!

Het is een gek idee om hier na zo'n tijd weer weg te gaan. Stiekem ben ik toch een beetje van de kindjes en het leven hier gaan houden. Het is bijzonder om te zien hoe de kinderen met elkaar omgaan. Aan de ene kant is delen heel moeilijk voor ze en is het vechten voor je plekje, maar aan de andere kant zijn ze ook heel zorgzaam en lief. We wilden met een jongen die hier toen net een maand was naar het zwembad, maar liepen tegen een probleem aan.. Hij heeft nog geen eigen kleding en schoenen/ slippers. De andere kinderen wisten wel raad met de vraag: en nu? En stoven weg naar hun kamers om de nieuweling van kleding en slippers te voorzien. In het kindertehuis is het niet zo'n probleem dat de kinderen niet in de allerschoonste kleding lopen en dat er gaten in zitten, zo kunnen ze in ieder geval spelen zonder zich zorgen te hoeven maken over hun kleding of vies worden. Echter.. Als de kinderen naar buiten gaan willen ze dat alles tiptop in orde is en ze er goed verzorgd uit zien. Dat vinden de kinderen dus niet alleen belangrijk voor zichzelf, maar ook voor de anderen. Binnen no time stond er een mooi aangekleed mannetje voor onze neus.

Ook bij schoonmaak klusjes kan je de kinderen prima om raad vragen. Wat doe je als er een rolstoel onder de poep zit? Hoe we hieraan moesten beginnen zonder de schoonmaakmiddelen en attributen die we gewend zijn wisten we niet.. We besloten het te vragen aan één van de jongens. Zijn antwoord (dit kind is een jaar of 7): "yes, we need a brush!" hij spurtte naar binnen en verscheen weer met een harde borstel, een stuk zeep en een bakje en zei ons dat we naar de watertank moesten gaan. Eenmaal daar begon de kleine man enthousiast te poetsen terwijl hij ons commandeerde: poor water! Lift the chair! (Om het water er vanaf te laten lopen).. Het duurde niet lang voor er een poeploze rolstoel was verschenen. We kregen nog instructies over hoe we de rolstoel te drogen konden zetten en daarna werd ik toegesproken met de wijze woorden: "well, now you know how to clean the chair." Kortom: volgende keer stik je er maar in XD.

Ik vind het ook geweldig om de kinderen hier kleding te zien wassen. Ik zit te ploeteren met de stukken stof en uiteindelijk met wondjes op mijn handen als ik het echt op de Ghanese manier probeer te doen.. Bij de kinderen daarentegen is geen sprake van ploeteren. Hoe jong ze ook zijn, de Ghanese 'slag' zit er al helemaal in. Het is hier gebruikelijk dat je al jong volwaardig meedraait met huishoudelijke taken, op hun veertiende zijn deze kinderen al vollop huismoeder. De kinderen die naar school gaan kunnen minder vaak helpen, maar van vrije weekenden waarin je je eigen ding kan doen is weinig sprake.

Het leven hier is naar mijn idee niet slechter, maar gewoon totaal anders. De dingen waar wij waarde aan hechten lijken hier minder belangrijk te zijn. Je moet vooral goed voor jezelf kunnen zorgen. Het valt me ook op dat de mensen hier niet klagen, de dingen zijn gewoon zoals ze zijn en daar heb je het mee te doen.. De creativiteit van de mensen hier op het gebied van problemen oplossen verbaast me elke keer weer. Waar ik was gaan klagen over de omstandigheden (de elektrischiteit doet het niet, de auto is stuk, etc. Etc.) schakelen de mensen hier al heel snel over op een oplossing. Het probleem wordt geconstateerd, maar verder wordt er niet zoveel met het probleem zelf gedaan en wordt er een alternatief gezocht. Nadeel hieraan is dat het alternatief soms lang blijft hangen omdat het minder moeite kost om bij het alternatief te blijven dan om het oorspronkelijke probleem op te lossen. Gelukkig is het waar wat ze zeggen: je went overal aan.

Het is een bizar idee dat ik nu door de straten van Sunyani rijdt zonder me te verbazen over alles wat ik zie. Het rommelige straatbeeld en de simpele winkeltjes die je overal (!) ziet zijn normaal geworden. Ik had eerst wat moeite met het ontdekken van structuur in winkels of markt straten, maar inmiddels weet ik waar ik op moet letten en lijkt het allemaal zo simpel. Ik had niet gedacht dat ik dit punt ooit zou bereiken, maar uiteindelijk is het sneller gegaan dan verwacht. Over 10 dagen zit ik in het vliegtuig terug naar het koude Nederland en ik ben heel benieuwd hoe ik dat ga ervaren.. Ik kan me nu niet voorstellen dat het leven echt zo gehaast en pietje precies is, maar die deksel zal ik denk ik snel op mijn neus krijgen als ik thuis ben.

Ik wil hier niet weg, maar wil ook graag weer naar huis! Ik kijk ernaar uit om iedereen weer te zien en hoop dat ik hier nog eens terug kan komen.

X